Die Welt von Westhof (Schluss)

Door Louis Westhof, winnaar opinieklassement

Nou, nou, nou. Westhof komt met een totale toernooi-evaluatie, zo meldt althans onze Totalisator. Mooi niet. Vermoedelijk verwacht hij een zeer doorwrocht verhaal met allerlei details, maar ik moet hem teleurstellen. Omdat de toernooi-evaluatie ook kort en bondig kan: het viel vies tegen. Niet alleen het spel van het Nederlands Elftal, ook de andere landen lieten niet datgene zien waarvoor de gemiddelde liefhebber zijn televisie aan zet.

Wel moet me van het hart dat de finale een boeiend schouwspel was, maar mijn analytisch vermogen op dit gebied kan enigszins – dat zeg ik er maar eerlijk bij – zijn aangetast door de geweldige entourage waarin Frankrijk-Italië zich voor mij persoonlijk afspeelde: een café gevuld met wonderlijke figuren, aan de Breewei in Tijnje.

In de serieuze pers – de Leeuwarder Courant – staat heden, 11 juli, een stuk waarvoor een opiniemaker zich niet hoeft te schamen. Het pleidooi voor het gedeeltelijk afschaffen van de buitenspelregel zal de bezoekers van deze blogspot zeer bekend in de oren klinken. Hetzelfde betoog viel dan ook al eerder op deze plek te lezen.

Nog even in de herhaling voor wie niet geabonneerd is op de LC – en daarnaast weigert een oude WM-Welt von Westhof nog eens door te nemen: Trek halverwege beide speelhelften een lijn, op 27.50 meter van de doellijn. Als de bal zich in dit vak bevindt, tussen nieuwe lijn en doellijn, is buitenspel niet langer mogelijk. Niet alleen worden zo de oeverloze discussies over al dan niet hinderlijk buitenspel behoorlijk ingedamd, het vergroot ook de mogelijkheden voor de aanvallende partij. De ruimte om te manoeuvreren neemt immers aanzienlijk toe.

De aanvallende partij kan in dat geval spelers tegen de achterlijn posteren of pal voor de neus van de vijandelijke doelman, zonder dat ze voor buitenspel worden teruggefloten. Het is reëel te veronderstellen dat er zo per wedstrijd meer doelpunten vallen. Dat vergroot het kijkplezier. Liever 4‑3 dan 1‑0. Op dit WK vielen gemiddeld per wedstrijd slechts 2,30 doelpunten, een diepterecord sinds 1990. (Dat WK was ook het aanzien al niet waard, mede vanwege het ordinaire geruzie in de Oranjegelederen, met Leo Beenhakker in een dubieuze hoofdrol. En omdat Duitsland wereldkampioen werd, onder Kaiser Franz, na een draak van een finale tegen Argentinië en een benutte strafschop van Andreas Brehme. Ken uw klassieken!).

Er is nog meer voordeel aan het deels afschaffen van buitenspel. Als grensrechters op dit deel van het veld niet langer op buitenspel hoeven te letten – nu nog hun belangrijkste taak – zijn ze meer en beter in staat de scheidsrechter te assisteren bij de naleving van de andere regels.

In het andere vak – tussen middellijn en nieuwe lijn – blijft de buitenspelregel gehandhaafd. Afschaffen zou teams met aanvallende bedoelingen te veel benadelen. De buitenspelval blijft zo een wapen tegen verdedigend ingestelde ploegen die louter op de counter spelen.

Wel nieuw voor de vaste blogspotbezoekers is mijn pleidooi dat ook het kaartensysteem moet worden aangepast. Nu heeft een gele kaart nauwelijks consequenties. Door aan zo’n kaart een straftijd te verbinden, van 10 minuten, heeft de partij die geel krijgt er meteen hinder van. Aan zo’n strafbankje moet wel een limiet worden gesteld: nooit meer dan drie spelers per partij tegelijk. En wordt er gescoord als een speler van de tegenpartij in het beklaagdenbankje zit, dan vervalt de resterende straftijd, analoog aan de regels bij ijshockey.

Ook de taak van de vierde official kan meer inhoud krijgen. In de ogen van het publiek is hij nu nog de persoon die de borden met de rugnummers omhoog houdt, het aantal minuten extra tijd aangeeft en politiemannetje speelt als trainers zich alleen al met de neus van een schoen buiten het coachvak begeven. (Al deed de vierde man van zondag j.l. meer dan een Lulletje-Rozenwater-met-borden door ook de ‘borststoot’ van Zidane bij de scheidsrechter te melden).

Veel nuttiger is het hem op te dragen de klok stil te zetten zodra de scheidsrechter heeft gefloten voor een blessurebehandeling. Ook voor een spelerswissel en de afhandeling van opstootjes, bijvoorbeeld na het trekken van een gele of rode kaart, kan de scheidsrechter de vierde man een seintje geven de tijd stil te zetten. Zo neemt de zuivere speeltijd toe. Bovendien is het een wapen tegen het ergerlijke tijdrekken. De klok zou niet meer moeten oplopen van 00:00 naar 45:00, maar moeten aftellen van 45:00 naar 00:00. Wel zo duidelijk voor het publiek, dat nu gezellig kan meedoen met het aftellen.

De hier bepleite aanpassingen van de regels zijn voor de voetbalwereld nogal revolutionair. In het hockey, een met voetbal verwante sport, is echter al jaren geleden tot vergelijkbare aanpassingen besloten. De conservatieve voetbalwereld doet wel eens geringschattend over hockey. Als het gaat om het aanpassen en verbeteren van de spelregels kunnen zij echter nog veel van de hockeyers opsteken. (Piet Douwsma mag hier gerust even over nadenken. Het ging hem zondagavond aan de bar kennelijk allemaal wat te snel.)

Het nieuwste fenomeen bij hockey heet ‘de vliegende wissel’. Bij hockey mogen vijf spelers ongelimiteerd worden ‘doorgewisseld’. Het verruimt de tactische mogelijkheden van een coach enorm. Het is ook voor de meeste hockeyers nog even wennen, maar coach Marc Lammers van het Nederlands dameshockeyteam schijnt er inmiddels aardig bedreven in te zijn.